MUTLUYUM ÇÜNKÜ ANNEYİM...

                       
   Tam uykuya dalacağım vakitlerde , beynimi kurcalayan cümlelerin esiri oldum. Baktım pranga vuramıyorum hiç değilse dökülsün içimdekiler de hafifleyeyim derken kendimi blogda buluverdim. 😃 Telefonumun yaydığı radyasyondan dolayı aşırı tedirginim. Çünkü artık düşünmem gereken daha minik biri var bedenimin sol yanında. Ama diğer yandan da özgürce yazabilmenin coşkusunu paylaşmak istiyorum. Buda benim neden hala burada olduğumun en doğru cevabı olsa gerek. 😄

   7 ay 17 gündür içimin içime sığmadığı bir mutluluk yaşıyorum. Her gün küçücük bedeniyle bana yeni yeni şeyler öğreten, dünyadaki cennetim,cennetimdeki en masum meleğim. Hayalim o benim...

  Sağınızdan girip solunuzdan çıkacak cümleler kurmak yerine, kısa ve öz şekilde akıllarınızda iz bırakmak istiyorum. Bunun içinde direk yazımın yönergesini paylaşmak istiyorum. "Birşeylerin sizi mutlu etmesini beklemeden , siz herşeyle (HERŞEYİNİZLE) mutlu olmayı bilin. " Alın kucağınıza bebeğinizi ve derince bir "ohh " çekin. Gelmişinize, geçmişinize yada daha da gelecek olan yığınla derde. Bakın ; işte bu kadar basit gülümseyebilmek.Yeter ki siz mutluluğu isteyin. Onlar dünden hazır yüreklerinize bu ışıltıyı vermeye...

  Şunuda asla unutmayın. Sizin ağlama gibi bir şansınız yok. Yada emekliye ayrılamazsınız "ANNELİK" denilen ömürlük meslekten. Onlar nasıl "Ben vazgeçtim. Geri gitmek istiyorum geldiğim yere." diyemiyorlarsa siz de onlardan vazgeçme lüksüne sahip değilsiniz. Şimdi tüm mutsuz anneler ; kocaman gülümseyin ve terfi edeceğiniz günü bekleyin. Çünkü siz ; onların küçük dünyalarının büyük meleklerisiniz. Çünkü sizler birer birey değil artık sadece ANNE 'siniz...