BEYİN ÖRENLER

   Bazen kafama takılan hiçbirşey yokmuş gibi geliyor bazılarına. Yokmuş derken bomboş bir beyinle ömrümü bitiriyorum sanmayın. Yada gamsızlıktan dolayı bir köşeye itilmiş değil dertlerim. Sadece kaybetmişim bazı değerleri hayatımda. Yada unutmuşum unuttuklarımı hatırlamamam gerektiğini. O uzaktan baktığımız uzay gibi boşluktayım sanki. Elimi uzatsam asılı duran yıldızlardan başka kimsem yok. Bir o kadar kalabalık evrenim. Ama derdimi anlayan, anlasa da ellerinden gelen şeyler de yok.


    Karamsarca "hoşgeldin felek. Yine mi bana kelek" demeyi öğrenmeliyim belki de. Ya da boşuna yormayayım tembelliğiyle mutlu mesut yaşayan kendimi. Bitireyim başladığı yerde bu bilmeceyi.

    Suçlu o mu bu mu şu mu diye düşünürken kimileri de almış eline bilmem kaç numara şişi örüp duruyor beyinlerini. Bense sadece seyrediyorum hayatlarını bu halkaya dizişlerini. Hoş ne fark eder ki bu saatten sonra. Unlar elenmiş, elekler asılmış. Kalpler en can alıcı yerinden kırılmış işte.

     Çaresizce susup anlaşılmayı bekliyorum. Derin derin düşünüp, tartacağınız günleri değil sadece dinleyip öğrenen sistemlerinizi aktifleştirmenizi istemiştim sizden. Çok mu zor doğruyla yanlışı ayırt etmek ? Arada bir de olsa ampulle aydınlanabilmek ? Oysa ki ben insanlığın getirisi sanıyordum bunları. Ama değilmiş. Herkes duyduğu kadarını değil kafasının aldığı kadarını anlıyormuş. Ve herkesin kafası benim sandığım kadar da almıyormuş. Devreleri yaktığında karakterleri de cozurdamaya başlıyormuş. Kıvır kıvır beyin işte kafatasında durduğu gibi durmuyormuş. Herkeste aynı yerde olmuyormuş...